اختلال شخصیت وابسته چیست؟

به گزارش کلوب آگهی، همانطور که از نام این عارضه پیداست، اختلال شخصیت وابسته (DPD) فرد را به شخص یا اشخاص پیرامون خود به شدت وابسته می نماید. او همواره با ترس از ترک شدن و تنها ماندن زندگی می نماید و همین امر موجب ابتلای به افسردگی و بعضی مسائل روحی دیگر در فرد می گردد.

اختلال شخصیت وابسته چیست؟

خبرنگاران | سرویس روانشناسی - اختلال شخصیت وابسته (DPD) نوعی اختلال است که در آن فرد ترس بسیار فراوانی از ترک شدن دارد. شخص مبتلا به اختلال شخصیت وابسته همواره از رد شدن و وازده شدن ترس دارد. معمولاً این افراد را به عنوان احتیاجمند یا وابسته توصیف می نمایند، زیرا همواره به دنبال جلب توجه و تصدیق عشق خود هستند.

اشخاص مبتلا به اختلال شخصیت وابسته اعتماد به نفس پایین و نوعی تصویر منفی از خود دارند. آن ها معمولاً نسبت به خود تردید دارند و خود را در صندلی مورد احترام والا نمی بینند. چنین اشخاصی احساس می نمایند که ارزش مهربانی و علاقه دیگران را ندارند و نیز فکر می نمایند که هر احساسات یا مهربانی گرم دوام نخواهد آورد. شک همیشگی نسبت به ترک شدن موجب پیدایش اضطراب در شخص مبتلا به اختلال شخصیت وابسته می گردد.

علائم

افراد مبتلا به اختلال شخصیت وابسته چند الگوی رفتاری منفی دارند. این گونه اشخاص به تأیید و تصدیق اطرافیان خود احتیاج دارند. آن ها با ناامیدی با رفتار های مشکل آفرینی مانند موارد زیر روبرو می شوند:

  • آنها رفتاری مطیع دارند و از نزاع یا مخالفت با دیگر افراد خودداری می نمایند.
  • ترس عمیقی نسبت به ترک شدن دارند.
  • این افراد به مراقبت های دیگران وابسته هستند.
  • رفتار کردن مثل درماندگان معمولاً توجه و حمایت دیگران را جلب می نماید، پس به آن تمایل دارند.
  • آن ها از تنها بودن می ترسند و در این گونه مواقع احساس راحتی ندارند.
  • توانایی ضعیفی در پذیرش انتقاد دارند.
  • اعتماد به نفس پایینی دارند.
  • این افراد به عهده دریافت مسئولیت را برای خود رد می نمایند.
  • ترس شدیدی از ترک شدن دارند.
  • این افراد انتظارات اندکی از خود دارند.
  • اضطراب و افسردگی در آن ها پدید می آید (یا آمده است).
  • آن ها دچار حملات وحشت ناگهانی می شوند.
  • اعتماد لازم را ندارند که خود برای خود مکفی هستند.

علت ها و عوامل مخاطره آمیز

هنوز معین نیست که چه چیزی باعث پیدایش اختلال شخصیت وابسته است. در بسیاری از موارد این اختلال بدون وجود هیچ مشکل، بیماری یا بدکاری قابل توجهی پدید آمده است. در این مرحله اطلاعات ما درباره علل و عوامل مخاطره آمیز این نوع اختلال شخصیت اندک هستند. اما چنین به نظر می رسد که ارتباطی در میان ابتلای به اختلال شخصیت وابسته در بزرگسالانی که در یکی از دو موقعیت های زیر قرار داشته اند، وجود دارد:

  • اضطراب جدایی در دوران کودکی
  • رنج بردن از بیماری همیشگی

اضطراب جدایی شرایطی است که کودک یا نوجوان در اوقاتی که تنها می ماند احساس اضطراب را تجربه می نماید. حتی اگر بچه ها در حالت معمول بدون اضطراب جدایی رشد نمایند، بسیاری از افرادی که به اختلال شخصیت وابسته مبتلا هستند، سابقه اضطراب جدایی را دارند. اختلال شخصیت وابسته درمان نشده موجب درآمیختگی در فرد مبتلا و عشق زندگی او می گردد.

درمان

مقابله با اختلال شخصیت وابسته کار سختی است. اشخاص مبتلا به این اختلال یک تصویر تحریف شده از خود و از دنیا دارند. بسیار واضح است که درمان اختلال شخصیت وابسته، با وجود چنین تصویر بدبینانه ای از نیرو های کانونی خود و دنیا، بسیار سخت خواهد بود.

افرادی که از اختلال شخصیت وابسته رنج می برند باید از مشکل خود آگاه باشند و مسئولیت خود را در قبال مشکل خود بپذیرند. اگر بیمار قادر یا مایل به پذیرش این عوامل نباشد، احتمال بهبود وجود نخواهد داشت.

اما کارآمد بودن اشکال درمانی زیر در خصوص این اختلال به اثبات رسیده است:

  • درمان رفتاری شناختی (CBT): این روش یکی از اشکال مؤثر اقدامات و مداخلات درمانی است. درمان رفتاری شناختی به فرد یاد می دهد که رویکرد ها و افکار منفی آن ها چگونه بر عواطف و رفتارشان تأثیر می گذارند. CBT می تواند با یاری کردن به بیمار برای یادگیری چگونگی ایجاد ارتباط با دیگران، تأثیرگذار باشد. این امر می تواند ترس از وازنی و ترک شدن را در فرد کاهش دهد.
  • درمان رفتاری دیالکتیکی (DBT): این روش یکی دیگر از اشکال درمان افراد مبتلا به اختلال شخصیت وابسته است. درمان رفتاری دیالکتیکی در درک این نکته که رفتار های وابسته آن ها چگونه تأثیراتی منفی بر خود آن ها دارد، به شخص مبتلا یاری می نماید. در این روش به بیمار یاد داده می گردد که چگونه مهارت های تمدد اعصاب و توانمندسازی خود را در خود تقویت یا به وجود آورد. در درمان رفتاری دیالکتیکی از تکنیک های مختلفی از قبیل: شبیه سازی، مشاوره گروهی و تمرین ذهن آگاهی بهره گرفته می گردد.
  • مداخله روانپزشکی: گاهی اوقات تجویز و مصرف دارو های روانپزشکی برای بیمار مبتلا به اختلال شخصیت وابسته لازم است. دارو های روانپزشکی مانند دارو های ضد اضطراب و ضد افسردگی به کاهش علائم واکنشی یاری می نمایند. البته نباید فراموش کرد که تداوم خدمات مشاوره همزمان با مصرف دارو های روانپزشکی حائز اهمیت است. به این ترتیب می توان اطمینان یافت که بیمار چگونگی مقابله با علائم خود و عدم وابستگی به دارو ها را فرا گرفته است.

بیشتر بخوانید: خودشناسی از دیدگاه روانشناسی + 30 تمرین خودشناسی

آیا فردی را می شناسید که به این عارضه مبتلا باشد؟ چه علائمی در این فرد مشاهده نموده اید؟ تجربیات خود را در انتهای این صفحه در قسمت ارسال نظر با ما و سایر مخاطبان خبرنگاران به اشتراک بگذارید.

منبع: setare.com
انتشار: 29 اسفند 1399 بروزرسانی: 29 اسفند 1399 گردآورنده: cloobagahi.ir شناسه مطلب: 1463

به "اختلال شخصیت وابسته چیست؟" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "اختلال شخصیت وابسته چیست؟"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید