ماجرا های شیرین خانواده 5 قلو های قمی!

به گزارش کلوب آگهی، روزنامه خراسان - محدثه فیروزبخت: ساعت 23:50 شب شده بود که بابا مجتبی بالاخره از سر کار اومد خونه. بچه ها خیلی امروز بهونه باباشون رو می دریافت. منم سعی می کردم با بازی های مختلف سرشون رو گرم کنم. وقتی بابا مجتبی از سر کار برگشت، دل بچه ها حسابی از دیدن باباشون شاد شد و هر کدوم به طریقی آغاز کردن حال باباشون رو خوب کنن. یکی عرق هاش رو پاک می کرد، یکی پاش رو ماساژ می داد، یکی دستاش رو و .... صحنه جالبی بود که شاید برای دیگران خاص باشد، اما در خانواده ما، کم اتفاق نمی افتد.

ماجرا های شیرین خانواده 5 قلو های قمی!

این ها گوشه ای از صحبت های خانم باقریان، مادر پنج قلو های قمی از اوضاع و احوال زندگی شان است. در پرونده امروز به سراغ این خانواده رفتیم که خاطرات شیرین زیادی از پنج قلو های شان دارند و البته کمی هم از گرانی های اخیر و سختی های بزرگ کردن همزمان پنج بچه با هم گله دارند، اما دست آخر، خودشان را خانواده ای شاد می دانند و خدا را بابت خوشبختی شان، شاکر هستند.

همه چیز از 4 فرودین 94 آغاز شد!

درباره این خانواده باید بدانید که پدرشان مجتبی اصغری 33 سال دارد و مادرشان فاطمه باقریان 30 ساله است. حوالی سال 90 به صورت سنتی آشنا شدند و ازدواج کردند. بعد از گذراندن چند سال دوران عقد، جشن عروسی شان را در شهر قم برگزار کردند. مجتبی با خودرویش در آژانس کار می نموده و این روز ها در تاکسی های اینترنتی مشغول به کار است و خرج خانه را در می آورد. همسرش نیز در رشته کشاورزی درس می خواند و خانه دار است.

آن ها بعد از عروسی، خانه ای در شهر قم اجاره و زندگی مشترک شان را بر پایه عشق و علاقه راسخ کردند. بعد از گذشت دو سال از آغاز زندگی، تصمیم گرفتند تا طعم شیرین پدر و مادر شدن را تجربه نمایند. به طور طبیعی و مانند همه پدر و مادرها، آن ها هم توقع یک بچه یا حداکثر دو بچه را در بارداری اول شان داشتند.

با این حال، چهارم فروردین 94 بود که آقای اصغری منتظر تماس مادر زنش از بیمارستان بود تا پدر شدنش را به او خبر و با گفتن سلامت بودن همه فرزندانش، شادی غیر قابل توصیفی را به او هدیه دهد. حسی که تا قبل از آن تجربه اش ننموده بود، ترکیبی از شادمانی و نگرانی، اما نه برای یک فرزند بلکه برای چهار قلوهایش! تلفن همراهش زنگ می خورد، از بیمارستان است، صدای مادر زنش را می شنود که از شادمانی گریه می نماید و خبر می دهد که خداوند نعمتش را برای مجتبی و فاطمه تمام نموده است و آن ها دارای یک خانواده هفت نفره شدند به جای شش نفره! این پنج قلو ها در حالی به جهان آمدند که والدین هیچ سابقه نازایی نداشته اند و در نخستین زایمان مادر این رخ داده است.

باورمان نمی شد که فرزندان مان 5 قلو هستند!

بابا مجتبی می خواهد قبل از هر چیز درباره ماجرای شیرین چهار قلو هایی که پنج قلو شدند، برایمان بگوید: بعد از گذراندن ماه های اول بارداری خانمم و دیدن نتیجه آزمایش، تعداد فرزندان مان باورمان نمی شد. بدون تعارف باید بگویم نگرانی های زیادی از نظر سختی های نگهداری از آن ها داشتیم. یکی از همان روز های پر استرس که در دل هر دو نفرمان آشوب بود، پیشنهاد دکتر سونوگراف این بود که می تواند دو تا از بچه ها را بردارد تا به جهان نیایند، اما دلم روشن بود، به خدا سپردم و گفتم خودش این نعمت ها را داده است پس روزی شان و توان نگهداری از آن ها را هم می رساند بنابراین در حکمت اش دست نبردم و نظر دکتر را قبول نکردم.

جالب تر این که بدانید، همه این ها مربوط به زمانی بود که نتیجه سونوگرافی نشان می داد ما پدر و مادر چهار فرزندیم، اما روز زایمان، دکتر ها هرچند بعد از به جهان آوردن بچه چهارم کار را تمام شده می دانستند، اما دیدن پنجمین فرزندمان، ما را شادمان تر کرد. با این حال، همه آن هایی که طعم پدر شدن را چشیده اند، تایید می نمایند که صاحب فرزند شدن، حس فوق العاده ای است، اما برای من که کار ثابتی نداشتم، نگرانی ام دو چندان بود. هزینه ای که می توانستم برای یک بچه داشته باشم، حالا پنج برابر شده بود. البته وقتی پنج قلو ها به جهان آمدند، خدا را شکر کردم که همه آن ها سالم اند. ء

افتخار می کنیم که اسم ائمه (ع) روی بچه های مان است

پدربزرگ بچه ها برای هر کدام سیسمونی جداگانه ای تهیه نموده بود که وقتی روز زایمان در بیمارستان متوجه قل پنجم می گردد، به خاله بچه ها می گوید هر وسیله ای که برای آن یکی دختر خریده ای برای این یکی هم بخر. خانم باقریان می گوید: اسم های بچه ها را من و همسرم انتخاب کردیم. ما بچه ها را نذر ائمه اطهار (ع) کردیم تا سالم به جهان بیایند. در واقع هر کدام را نذر یک ائمه (ع) کردیم که اسم های آن بزرگواران روی بچه هاست. ما در خانواده مان نوه پسری نداشتیم و وقتی به مادرم خبر دادم که سه تا از بچه ها پسر و دو تا دختر هستند، اشک شوق شان سرازیر شد. اسم سه پسرم را مسلم، محسن و محمد و دو دخترم را زینب و زهرا گذاشتیم...

ماجرای جالب شیرین کاری بچه ها!

مادر که می خواهد فضای صحبت های مان را تغییر دهد، صدایی صاف می نماید و از روز هایی می گوید که بچه ها تازه چهار دست و پا راه رفتن را یاد گرفته بودند: یک بار وقتی چهار دست و پا راه می رفتند به خانه مادر شوهرم رفته بودیم که دیدیم دو تا از بچه ها نیستند و صدایی هم از آن ها نمی آید. اتاق دیگر را گشتیم که دیدیم نیستند و متوجه شدیم به آشپزخانه رفته و ظرف زردچوبه را باز نموده و همه جا و خودشان را زردچوبه ای نموده بودند. آن لحظه نمی دانستم بخندم یا عصبانی باشم!

برای خرابکاری خیلی همدل می شوند!

وقتی پنج بچه کوچک دست به دست هم می دهند تا کاری را که دوست دارند انجام دهند، چه کسی می تواند مانع آن ها گردد؟ خرابکاری زیاد داشتند. یک ویترین در منزل داشتیم که وقتی دو سال و نیمه بودند، دیدم هر پنج تا با همدیگر در حال کشیدن این ویترین هستند و در حال افتادن بود. وقتی این صحنه را دیدم جیغ زدم که بچه ها از صدای من ترسیدند و کنار رفتند و ویترین روی زمین افتاد. آینه شمعدان را هم با پرتاب عروسک شکستند. بعد از آن و برای این که به بچه ها آسیبی وارد نگردد، تمام وسایل خانه را جمع کردم. الان فقط یک دست قاشق، بشقاب و لیوان داریم. مبل ها را هم جمع نموده ام. وقتی چهار دست و پا راه رفتن را یاد گرفته بودند، روی مبل می رفتند و همدیگر را به پایین هل می دادند که این هم خطرناک بود!

اندر باب غذا دادن به 5 قلو های شلوغ کار!

خانم باقریان که در تربیت بچه ها بسیار حساس است، سعی نموده است راه و رسم صحیح زندگی کردن را به آن ها به خوبی آموزش دهد: همواره وقت غذا دادن به بچه ها داستان داریم. اگر من بخواهم به بچه ها غذا بدهم، وقتی که قاشق را بالا می آورم، همزمان پنج دهن باز می گردد و هر کدام می گویند که به من بده و مجبور هستم که نوبت را رعایت کنم و دور بزنم تا به نوبت به همه غذا بدهم. موقع غذا خوردن به بچه ها می گویم بنشینید و باید یکی یکی غذا بخورید و صبر کنید.

در واقع صبر کردن را هم همین طور یاد داده ایم. وقتی هم که می خواهند خوراکی بخوردند، نظم و صبر کردن را یاد می دهیم. برای رفتن به دست شویی هم رعایت کردن نوبت را آموزش داده ایم که یاد گرفته اند البته این پروژه خیلی سختی بود، ولی خدا را شکر به خیر گذشت. وقتی می خواهند آب بخورند، یاد داده ام که نباید آب خوردن شان صدا داشته باشد. گفته ام که بعد از آب خوردن باید یا حسین (ع) بگویند.

یاری های دولتی به یاری مان آمد، اما کافی نبود

اسم چند قلو که می آید، دلمان غنج می رود برای لباس های شان که یک دست و یک رنگ هستند و صدای بازی، جیغ و گریه شان که در خانه امیدبخش زندگی می گردد. نکته ای که درباره خانواده اصغری مهم و سوال بیشتر مردم است، این است که پدر خانواده چطور از پس مخارج این فرزندان بر می آید؟ آقای اصغری در این باره می گوید: بعد از به جهان آمدن بچه ها، همسرم به تنهایی نمی توانست به همه شان رسیدگی کند؛ بنابراین به اجبار کنارش ماندم و به او یاری کردم. ما به تنهایی نمی توانستیم از عهده مخارج شان برآییم. مدیر کل بهزیستی، کمیته امداد امام (ره) و دیگر نهاد ها به یاری مان آمدند.

مثلا بهزیستی 300 هزار تومان ماهانه هزینه یاری پرستار داد و مبالغ شیر خشک، پوشاک و هزینه های درمانی شان را پرداخت کرد. شورای شهر نیز مصوبه ای دارد برای یاری به خانواده هایی که صاحب چند قلو هستند و تصویب شده است که بر اساس آن برای هر بچه دو میلیون تومان به خانواده پرداخت نمایند. با این حساب 10 میلیون تومان باید به خانواده ما داده می شد که در نهایت شهرداری به طور کلی یک و نیم میلیون تومان پرداخت کرد! این را هم بگویم که بزرگ کردن پنج بچه کوچک سخت است، روز ها و شب های سختی داشتیم، اما شیرینی خاص خودش را دارد. یکی از پیشنهاد های مان برای کم شدن سختی هایش این بود که آن ها را در مهدکودک بگذاریم، اما هزینه اش بالا و در توان ما نبود.

افرادی که به جای یاری به ما، بچه مان را می خواستند!

آقای اصغری که انگار دل پری از دست مسائل اقتصادی دارد، اما از دست برخی از مردم بیشتر شاکی است، می گوید: قبل از به جهان آمدن پنج قلو ها در آژانس کار می کردم، اما با توجه به مبلغ بالای هزینه ها، خودرویم را فروختم. تنها اتفاقی که بعد از به جهان آمدن بچه ها ناراحت مان کرد و یادمان نمی رود، این بود که شماره های مختلف با من تماس می گرفتند و ادعا می کردند که خَیِر هستند. بعدش هم به ما وعده بهترین کار و خونه ای لوکس و خودرویی با کلاس را می دادند، اما در آخر می خواستند که به جای آن یکی از بچه ها را به آن ها بدهیم.

چندین تماس این موردی داشتیم و بعد از این که جواب شان را به طور قاطع می گرفتند، خیر بودن شان را هم پس می گرفتند و دیگر سراغ مان نمی آمدند. البته لطف خدا همواره بوده است و بعد از کمی صبر، در روز هایی که بچه های مان کمی بزرگ تر شدند و دو سال و نیم شان بود، من هم توانستم خودرویی بخرم و این روز ها هم در اسنپ کار می کنم. خانمم هم با درست کردن وسایل زینتی دست ساز مانند دستبند و... یاری خرج مان است.

به خانواده ما همچون همه مردم ایران، ثابت شده که خدا روزی رسان است و نباید نگران این مسئله بود. از ما کوشش و از او برکت. این را هم بگویم که با یاری بهزیستی، کمیته امداد امام (ره) و یاری دکتر ایرانی خواه رئیس علوم پزشکی قم یک واحد آپارتمان 76 متری به ما داده اند.

تک فرزندی اصلا خوب نیست

آقای اصغری می خواهد که سخن پایانی اش را خطاب به همه زن و شوهر هایی بگوید که این مطلب را می خوانند: بچه دار شدن بهترین حس جهانست، اما من با وجود تمام مسائل و سختی هایی که وجود داشت و هنوز هم دارد، با قدرت می گویم که تک فرزندی اصلا خوب نیست.

سرکی در زندگی شاد این خانواده!

این خانواده هفت نفره از تقریبا یک سال پیش، صفحه ای در اینستاگرام راه انداخته اند و لحظات شاد زندگی شان را با دیگران تقسیم می نمایند و تجربه ها و خاطرات شیرین شان از روز های با هم بودن را با فالوئر های شان به اشتراک می گذارند. لحظاتی که کمتر بچه ای در زندگی های تک فرزندی امروزی تجربه خواهد نمود.

منبع: برترین ها
انتشار: 29 شهریور 1398 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: cloobagahi.ir شناسه مطلب: 23

به "ماجرا های شیرین خانواده 5 قلو های قمی!" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "ماجرا های شیرین خانواده 5 قلو های قمی!"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید