10 فیلم کمدی گانگستری عالی که شاید هرگز ندیده باشید - کلوب آگهی

انواع مختلفی از آن ها وجود داشت؛ بسیاری صرفا آن فیلم ها را مسخره می کردند، اما برخی از آن ها در کنار این کار، داستان درام جنایی و کمدی مختص خود را هم داشتند. طنز هایی بودند که گانگستر را در مرکز دنیا های مختلفی قرار می دادند مثل فیلم کوتوله را بگیرید محصول 1995 به کارگردنی بری ساننفیلد، یا برخی دست انداختن های مستقیم مثل فیلم مافیای جین آستین محصول 1998 ساخته جیم آبراهامز و البته فیلم هایی نظیر تحلیلش کنید محصول 1999 به کارگردانی هارولد رامیس با بازی رابرت دنیرو که مرد مافیایی بایستی درمان می شد.

در این لیست نگاهی خواهیم داشت به 10 فیلم کمتر دیده شده از ژانر کمدی گانگستری که چندان قدر ندیده اند. البته برخی به هنگام عرضه اولیه، توجه خوبی بهشان شد، اما اکنون به نظر می رسد که خیلی درباره آن ها صحبتی نمی گردد.

10. آدم های عاقل (Wise Guys)

• محصول: 1986
• کارگردان: برایان دی پالما
• بازیگران: دنی دویتو، جو پیسکوپو، هاروی کایتل و …
• امتیاز متاکریتیک: 62 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 31 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 5/6 از 10

برایان دی پالما بیشتر به خاطر تریلر های پر از تعلیقش شناخته می گردد، اما او بعلاوه برخی از برترین درام های جنایی شناخته شده در سال های دیگر را ساخته است، مثل صورت زخمی، تسخیر تاپذیران و راه کارلیتو. همگی این فیلم ها با یکدیگر فرق دارند که شاید غافل گیرمان نکند که چرا او سراغ ژانر کمدی مافیایی هم رفته است. آن هم با فیلم آدم های عاقل یکی از کمدی های کمتر شناخته شده او اما یک جور هایی دوست داشتنی اش.

این فیلم نامتعارف در میان فیلم های دی پالما، داستان هنری والنتینی (با بازی دنی دویتو) و موئی دیکستاین (با بازی جو پوسکوپو) را دنبال می نماید. این دو نفر دوستانی صمیمی هستند و از بچگی همدیگر را می شناسند. آن ها بعلاوه برای دار و دسته ی تبهکاران کار می نمایند، اما برای کار های کوچکی مثل رخت شویی. یک روز آن ها خیال کردند که روی اسبی شرط بسته اند؛ و رئیس آن ها روی همان اسب شرط می بندد و همیشه می بازد. پس آن ها تصمیم می گیرند روی همان محبوب خیالی خود شرط ببندند اما اوضاع خراب می گردد و آن ها می بازند و دستور داده می گردد که کشته شوند. بقیه اش پر است از اوضاع کمدی و خنده دار. این فیلم یک کمدی سنتی است، برخی وقت ها بیش از حد مبالغه آمیز است اما باز هم سرگرم نماینده است. شما شخصیت های اصلی را به مقدار کافی دلسوزانه می یابید که به آن ها اهمیت بدهید یا از آن ها حمایت کنید. انتها بندی این فیلم هم به همین مقدار خوب است. یک سری مکان های اصیل از شهر نیو جرسی در این فیلم حضور دارد و بعلاوه شاهد نقش آفرینی درجه یکی از هاروی کایتل در این فیلم هستیم که تنها حضور او در فیلم های دی پالما محسوب می گردد. عشق دی پالما به اسپرینگ استین هم در یک سکانس بسیار کوچک خودش را نشان می دهد.

9. میکی چشم آبی (Micky Blue Eyes)

• محصول: 1999
• کارگردان: کلی ماکین
• بازیگران: هیو گرانت، جیمز کان، جین تریپل هورن و …
• امتیاز متاکریتیک: 49 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 45 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 5/9 از 10

این فیلم نظرات مختلف و متفاوتی را گرفته است. در حالی که این فیلم یک شاهکار کمدی نیست، فیلمی نیست که کسی ضرورتا آن را به خاطر داستانش با رفتن به مکان های احمقانه یا نو نبودن ایده فیلم و تاثیرگذار نبودنش نقد کند. این فیلم فقط برای تفریح ساخته شده است. به هر صورت اینکه شوخ طبعی بتواند شما را تکان بدهد، موضوع متفاوتی است، اما این فیلمی نیست که ادعا کند که ایده ای هوشمندانه یا خط داستانی اصیلی دارد. با نگاهی به این فیلم، این فیلم خیلی بد جا نیفتاده است و برخی از جادو های فیلم های دهه 90 میلادی را با خود به همراه دارد.

هیو گرانت نقشی مشابه با شخصیتش در فیلم چهار عروسی و یک تشییع جنازه محصول 1994 به کارگردانی مایک نیوول بازی می نماید با کمی با اعتماد نفس بیشتر اما هنوز هم یک جنتلمن بریتانیایی است که عاشق زنی آمریکایی می گردد که تصادفا دختر یک گانگستر است. این اساسا ایده فیلم است که فردی مثل این را مقابل همه این شرایط و اوضاع قرار می دهد و ما را می خنداند. زمان بندی کمدی گرانت شناخته شده است و او اخیرا با نقش آفرینی فوق العاده اش در فیلم آقایان محصول 2019 به کارگردانی گای ریچی به دنیای گانگستری بازگشت که در قیاس با این شخصیت به کلی فرق دارد. شخصیت بامزه دیگر این فیلم، جیمز کان است؛ کسی که در فیلم پدرخوانده بازی نموده است. گرچه این فیلم در برخی از کشور ها در طی سال ها در تلویزیون پخش شده است، این فیلم متاسفانه در باکس آفیس موفقیت چشمگیری به دست نیاورد، شاید به این علت که فیلم تحلیلش کنید در فکر مخاطبان هنوز خیلی تازه بود و مردم خیلی مشتاق نبودند که با این فاصله کوتاه، یک کمدی گانگستری دیگر را ببینند.

8. تازه کار (The Freshman)

• محصول: 1990
• کارگردان: اندرو برگمن
• بازیگران: مارلون براندو، متیو برودریک، برون کربی و …
• امتیاز متاکریتیک: 78 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 94 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 6/5 از 10

دانش آموزی تازه وارد در مدرسه فیلم نیویورک بر خلاف انتظار به عضویت یک خانواده مافیا درمی آید و بنابراین تبدیل به عنصری کلیدی در بازی از پیش چیده شده درباره حیوانات نادر، حفاظت از حیات وحش، رستوران های مشکوک و ماموران تقلبی اف بی آی تبدیل می گردد. جیمز کان یک بار در مصاحبه ای بیان کرد که نقش آفرینی او در میکی چشم آبی در واقع تمسخری با شدت کم از نقش آفرینی او در فیلم پدر خوانده است.

با این حال در تازه کار، مارلون براندو تمسخری آشکار از نقش خود در پدرخوانده را بازی می نماید که نتیجه اش واقعا خنده دار است. فرصت نادری برای او که واقعا سرگرم نماینده باشد، با این وجود که زمان حضور او بسیار محدود است. اما نگرانی در این باره وجود ندارد، به این علت که بقیه فیلم هم به همان مقدار خوب است؛ ممکن است کسی فکر کند که چه اتفاقی برای کارگردان و نویسنده فیلم اندرو برگمن افتاد که یک کمدی رمانتیک قدرندیده را هم نوینسدگی نموده بود که نامش ماه عسل در وگاس است. آیا همه ی این ها منطقی به نظر می رسد؟ چه کسی اهمیت می دهد؟ ما برای تفریح اینجا هستیم و این واقعا تجربه بسیار خوبی است. نقش آفرینی مسحور نماینده متیو برودریک در نقش اصلی هم صداقت احساسی زیادی را به فیلم تزریق می نماید.

7. جانی خطرناک (Johnny Dangerously)

• محصول: 1972
• کارگردان: ایمی هکرلینگ
• بازیگران: مایکل کیتون، جو پیسکوپو، ماریلو هنر و …
• امتیاز متاکریتیک: 54 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 44 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 6/5 از 10

ایمی هکرلینگ دو تا از محبوب ترین کمدی ها درباره نوجوان در تمامی دوران ها را ساخته است: اوقات خوش در ریجمونت های و بی سر نخ. اما فیلم او از ژانر کمدی گانگستری که کمتر به آن اشاره می گردد، همه آن چیزی است که شما از فیلمی در این ژانر انتظار دارید. این یک ادای احترام مسحور نماینده به فیلم های گانگستری دهه 1930 میلادی است و مایکل کیتون در این فیلم نقش آفرینی بسیار دلپذیری دارد آن هم به نام مردی راست گو که مجبور می گردد تا به سمت سیاهی برود تا بدهی های مادرش را صاف کند. به هر حال ایده این فیلم خیلی مهم نیست، از آنجایی که بیشتر تمسخری از ژانر فیلم های گانگستری است. اگر شما با فیلم های دهه ی 30 و دهه 40 میلادی آشنایی داشته باشید، مثل صورت زخمی، ملودارم منهتن، دشمن مردم و اوج التهاب، قطعا این فیلم به تجربه ای سرگرم نماینده تر برای شما بدل خواهد شد.

اینجا فقط کیتون نیست، نقش های مکمل هم به همان مقدار خوب هستند و در اینجا با شحصیت های واقعا بامزه ای طرف هستیم. سرعت پیشروی فیلم بالاست، لحظه حوصله سر بری ندارد و دیالوگ ها و جک های خنده داری دارد. جای تعجب نیست که مل بروکس به این فیلم در تمسخر خود از فیلم رابین هود اشاره می نماید به این علت که این فیلم در واقع شبیه به فیلمی از مل بروکس است. صحنه های تاریخ گذشته ای وجود دارد و شاید احساس گردد که این ها یک سری شیرین کاری هستند به جای اینکه فیلمی با داستان وقعی باشد، اما اگر شما حس و حالش را دارید، این فیلم واقعا سرگرم نماینده و بامزه است.

6. بهشت آبی من (My Blue Heaven)

• محصول: 1990
• کارگردان: هربرت راس
• بازیگران: استیو مارتین، ریک مورانیس، جوان کیوسک و …
• امتیاز متاکریتیک: 35 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 71 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 6/1 از 10

زمانی بود که فیلم های گانگستری واقع محبوب بودند. سال 1990 شاهد عرضه آخرین قسمت از سه گانه پدرخوانده، فیلم پادشاه نیویورک از کارگردان مستقل آبل فرارا و شاهکار جنایی مارتین اسکوسیزی یعنی رفقای خوب بودیم و اینجاست که فیلمی عرضه می گردد که در واقع همراه خوبی برای رفقای خوب است (شاید عجیب به نظر برسد). به این علت که در واقع هر دو فیلم درباره هنری هیل است. نویسندگان دو فیلم، نیکولاس پیلگی و نورا افرون هم با یکدیگر زن و شوهر اند.

با این حال، فیلمنامه افرون به موضوع کاملا متفاوتی می پردازد. شخصیت اصلی فیلم که استیو مارتین بازی در این نقش را بر عهده دارد، در یک برنامه محافظت از شاهد است. او در حومه شهر زندگی می نماید و هیچ قصدی برای رها کردن جنایت ندارد که برخی مسائل را برای دیگر شخصیت اصلی فیلم یعنی مامور اف بی آی که ریک مورانیس بازی در این نقش را بر عهده دارد، ایجاد می نماید. نقش آفرینی مارتین خنده دار و سرگرم نماینده است اما از برترین کارهایش نیست؛ خط داستانی مورانیس و جوان کیوسک بیشتر با حال و هوای فیلم جور است. این فیلم که حدودا یک ماه قبل از رفقای خوب عرضه شده است، با گذشت سال ها از یاد ها رفته است، اما فیلمی سرگرم نماینده و مجذوب کننده است.

5. تو منو کشتی (You Kill Me)

• محصول: 2007
• کارگردان: جان دال
• بازیگران: بن کینگزلی، تیا لئونی، لوک ویلسون و …
• امتیاز متاکریتیک: 64 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 78 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 6/5 از 10

حالا وقتش این است که بعد از معرفی برخی از کمدی های گانگستری احمقانه، سراغ برخی از کمدی های مافیایی جدی برویم. طنز اندکی در برترین فیلم های جان دال یعنی غرب رد راک و آخرین اغوا وجود دارد و او در انتها فیلمی ساخت که یک کمدی جنایی تمام عیار است. تو منو کشتی، فیلمی به غایت سیاه و سرگرم نماینده است. بن کینگزلی نقش قابلی را از زمان فیلم خانه ای از شن و مه نگرفته بود و این نقش یکی از برترین بازی های او در قرن 21 است. او بازی فهیمانه ای از خود ارائه می دهد و طنز فیلم را چنان خوب درک می نماید که دیدنی او به نام یک قاتل با مسائل در نوشیدن افراطی سرگرم نماینده است. بازی اصیل و حالات صورت او همیشه به مخاطب می گوید که او در چه حالی است بدون اینکه کلمه ای به زبان بیاورد.

سایر بازیگران مکمل هم نقش آفرینی موثر خود را دارند، لوک ویلسون، بیل پولمن و مخصوصا تیا لئونی که عدم حضور گرمش در فیلم ها، این روز ها بسیار احساس می گردد. نام آشنای دیگر این فیلم، دنیس فارینا است که همیشه در چنین فیلم هایی حضور دارد که می توان به کوتوله را بگیرید، قاب زنی و فرار نیمه شب اشاره نمود. چیزی که باید گفت، این است که اگر حتی این فیلم آن طنز مورد نظر را نداشته باشد، هنوز هم این فیلم، درامی قوی است، اما خوشبختانه شخصیت های مجذوب کننده و کلی شوخی و طنز دارد.

4. اوضاع عوض می گردد (Things Change)

• محصول: 1988
• کارگردان: دیوید ممت
• بازیگران: دان آمچی، جو مانتینا، رابرت پروسکی و …
• امتیاز متاکریتیک: 71 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 83 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7 از 10

کمدی مافیایی به سبک دیوید ممت و داستانی که بیانگر یک رابطه محبت آمیز قوی و شگفت انگیز است با دو شخصیت مجذوب کنندهی که در قلب این داستان واقع شده است. این فیلم هوشمندانه و بامزه درباره یک مرد واکس زن به نام جینو (با بازی دان آماچی) است که پیشنهادی از مافیای ایتالیایی شهر شیکاگو می گیرد تا برای قتلی که مرتکب نشده است، مدتی را در زندان بگذارند و در عوض، آن ها یک قایق ماهی گیری برای او در سیسیل می گیرند. جینو با جری همراه می گردد، یک زیردست جوان سندیکا (با بازی جو مانتینا) که کارش این است که از او طی آخر هفته مراقبت کند تا اینکه او روز دوشنبه شهادت بدهد. جری حوصله اش از این وضع سر می رود. بنابراین برای آخر هفته به تاهو می فرایند و اینجاست که اوضاع از کنترل خارج می گردد.

اینجا اثری اندک از فیلم های نوآر دهه 40 را بر فیلم سازی دیوید ممت می بینیم و از حیث نویسندگی، دیالوگ ها مطابق انتظار خوب نوشته شده اند. بازی ها هم عالی است و فیلم تعادل خوبی بین کمدی و درام ایجاد می نماید؛ این فیلم از فیلم های دیگر کمتر بزن و بکوب است ولی لحظات خنده دار زیادی در کنار لحظات تامل برانگیز دارد.

3. ازدواج با گروه تبهکاران (Married To The Mob)

• محصول: 1988
• کارگردان: جاناتان دمی
• بازیگران: میشل فایفر، متیو موداین، دین استاکول و …
• امتیاز متاکریتیک: 71 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 89 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 6/2 از 10

این فیلم یک جور هایی یک اثر کلاسیک به شمار میرود. اما چرا این قدر نادیده گرفته شده است؟ به نظر می رسد این روز ها صحبت زیادی درباره آن انجام نمی گردد و حتی نمرات مخاطبان به این فیلم هم دیگر آن قدر ها بالا نیست که قطعا عجیب است چرا که از آغاز تا انتها، این فیلم تجربه ای بی نهایت لذت بخش است. شگفت انگیز است که چگونه جاناتان دمی تا این حد می تواند همه فن حریف باشد. او این فیلم را ساخت بعد از آن هم سکوت بره ها و فیلادلفیا. بعضا به نظر می آید که او برای همه فن حریف بودنش به مقدار کافی شناخته نشده است. میشل فایفر هم در یک کلام، در این فیلم عالی ظاهر شده است.

خود فایفر هم این فیلم را یکی از بازی های محبوبش می داند. او در نقش آنجلا ظاهر می گردد، بیوه زیبای یک عضو مافیا که نه تنها چشم پدر خوانده او را گرفته است بلکه چشم مامور اف بی آی که جاسوسی می نماید هم در پی اوست و البته همسر تونی یعنی کانی که مدام با آنجلا با تهمت دزدیدن همسرش روبرو می گردد. به این علت که مامور ناشی عاشق این زن می گردد، جاسوسی که به وسیله کادر اف بی ای طرح ریزی شده بود، گویا تهدید به شکست می گردد. اوضاع بعدا از این هم پیچیده تر می گردد و فیلم از کلیشه ها دوری می نماید و به ما یک کمدی اسکروبال واقعی می دهد. آن هم با قهرمان زن پیچیده ای که کوشش می نماید تا آزادی اش را به دست آورد و حال و هوای سرزنده ای که شما را درگیر و سرگرم نگه می دارد.

2. گلوله ها بر فراز برادوی (Bullets Over Broadway)

• محصول: 1994
• کارگردان: وودی آلن
• بازیگران: جیم برودبنت، جان کیوسک، هاروی فایراستاین و …
• امتیاز متاکریتیک: ـ
• امتیاز راتن تومیتوز: 97 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7/4 از 10

ایده شخصیت ساخته دست وودی آلن که با گروه تبهکاران سر و کار دارد، همیشه بامزه بوده است و به این علت است که او از این ایده به خوبی در برخی از فیلم هایش استفاده نموده است مثل فیلم برادروی دنی رز. فیلم بعدی در این لیست یعنی گلوله ها بر فراز برادوی، به رغم شناخته شده بودنش، آن چنان قدرندیده است. به قطع، این فیلم یکی از شناخته شده ترین فیلم های این لیست است و سال ها در جمع برترین های منتقدان بود، اما شما نام این فیلم را در میان آثار ماندگار وودی آلن نمی بینید اما خصوصیاتی دارد که می توان آن را یکی از آثار به یاد ماندنی وودی آلن به تعداد آورد. در این کمدی، دنیا مافیا و صنعت تیاتر با یکدیگر ترکیب می گردد.

دیوید (با بازی جان کیوسک) که یک نمایش نامه نویس است، یک درام اجتماعی انتقادی می خواهد. مدیر او پول را از مافیا می گیرد اما مافیا می خواهد که معشوقه اش اولیو (با بازی جنیفر تیلی) نقشی در این تیاتر داشته باشد. سپس گانگستر دیگری به نام چیچ (با بازی چاز پالمینتری) وارد داستان می گردد که گویا نویسنده بهتری از دیود است. بازی ها بسیار دوست داشتنی و لذت بخش هستند و سه بازیگر اصلی این فیلم برای نقش های خود نامزد جایزه اسکار شده اند به استثنای جان کیوسک که با توجه به چیدمان فیلم های آن سال قابل درک است. نوشته آلن تیز و بران است، سرعت پیش روی فیلم بالاست و این فیلم یک تفریح عالی است.

1. مافیایی (Mafioso)

• محصول: 1962
• کارگردان: آلبرتو لاتوادا
• بازیگران: آلبرتو سوردی، نرما بنگل، گابریلا کونتی و …
• امتیاز متاکریتیک: 88 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 96 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7/7 از 10

این فیلم مثل فیلم دیدار با والدین آغاز می گردد، ولی انتهاش مثل پدر خوانده است. اثری فوق العاده از کارگردان ایتالیایی آلبرتو لاتوادا. شخصیت اصلی، آنتونیو بادالامنتی، یک مرد سیسیلایی است ک از بسیاری دیگر اقبال بالاتری دارد؛ او در یک کارخانه خودروسازی به نام سرپرست کارخانه در شهر میلان کار می نماید و زمانش فرارسیده است تا با خانواده اش به تعطیلات برود. او تصمیم می گیرد به روستای زمان بچگی اش در سیسیل برود. در آنجا او بعلاوه با دون وینچنزو دیدار می نماید. اوضاع جوری برای آنتونیو تغییر می نماید که به او ماموریت داده می گردد تا آدم مهمی را بکشد.

همان گونه که در آن موقع بود و الان هم هست، مافیایی قطعا یک فیلم قدر ندیده است. این فیلم تعادل شگفت انگیزی بین لحن های مختلف فیلم ایجاد می نماید که شاید برخی از دیدنگران را غافل گیر کند. همان طور که اشاره شد، این فیلم مثل یک کمدی آغاز می گردد و بعد از جایی به فیلمی جدی تبدیل می گردد، اما چنان طبیعی و خوب این کار را انجام می دهد که اصلا متوجه نمی شوید. در حقیقت این فیلم تبدیل به تجربه ای فوق العاده برای دیدن می گردد. این فیلم هم یک کمدی، هم یک درام و هم یک فیلم انتقادی و اجتماعی است. متاسفانه به هنگام عرضه این فیلم توجه زیادی به آن نشد و شاید به این علت است که بسیار جلوتر از زمان خود بود. کارگردانی این فیلم بسیار تاثیرگذار است، موسیقی بی نظیر است، طراحی صحنه اصیل است و بازی ها درجه یک و ناب است. تصویربردار این فیلم آرماندو نانوزی قطعا کار بی نظیری را با خلق چنین فضای غنی انجام داده است. هیچ وقت دیر نیست که به این فیلم آن چیز را که لایقش است، بدهیم.

منبع: Taste of Cinema