لمس زندگی عجیب قبایل در سفر به دهکده تارو، تصاویر - کلوب آگهی

نام این منطقه که چیتوان (Chitwan) شناخته می شود از لغت چیت (Chit) به معنی انبوه و بان (Ban) به معنی جنگل در زبان تارو ایجاد شده است، چرا که هزار سال قبل این منطقه با جنگل های انبوه نیمه گرمسیری و علفزارهای بلند و درهم تنیده پوشیده شده بود. این منطقه گویی با حصاری نامرئی از اطراف جدا شده و البته این مانع را می توان پشه های کشنده ای که ناقل مالاریا بودند، زالوهای خونخوار و موجودات مهلک دیگر فراوان در آن دانست. البته از طرفی مردم این منطقه در برابر بیماری مالاریا مقاوم هستند که تحقیقات، ارتباط این موضوع با عوامل ژنتیکی سیستم ایمنی این مردم را نشان داده است. مالاریا در اواخر سال 1950 میلادی به یاری حشره کش ددت ریشه کن شد؛ اما آسیب های این ماده بر قسمت وسیعی از جنگل قابل توجه بود و سایر موجوداتی که در آن زندگی می کردند هم به همراه پشه ها نابود شدند.

دهکده تارو در نزدیکی پارک ملی چیتوان مانند یک موزه ی زنده است. در اینجا انگار زمان در کسری از سرعت معمولی که در نیمکره غربی تجربه می کنید، می گذرد. خانه های گِلی دهکده با سقف های پوشیده از کاه و در یک اتاق ساخته شده و هیچ پنجره یا دودکشی ندارد. در طول روز زندگی در بیرون از خانه جریان دارد؛ زنی با چرخ خیاطی روی ایوان نشسته، دیگ غذا روی آتش واقع شده است، بزها در فضای آزاد جست و خیز می نمایند.

در وسط حیاط آشیانه های عظیمی برای پرندگان و در کنار هر خانه مکانی برای چهارپایان وجود دارد؛ گویی خانه بین انسان، پرندگان و چهارپایان تقسیم شده است. خانه ها مجزا هستند؛ اما در کل خانواده ها در یک مجموعه زندگی می نمایند. اگر در وسط شالیزار یک سازه کوچک و ساده دیدید که از چهار تیرک و سقف کاهی ساخته شده بود، این مکان استراحتگاه ماه عسل شناخته می شود و ایده جالب مردم تارو بود که به طور عادی در خانه هایی شلوغ با یک اتاق زندگی می نمایند.

پایکوبی محلی مردم تارو یکی از چشمگیرترین جاذبه ها برای گردشگران است که معمولاً در برنامه ویژه ای در شب و دور آتش اجرا می شود. پایکوبی باجتی (Bajeti) باصلابت و نمایشی از قدرت است، دامفو (Damphu) را پایکوبیی شبیه به فستیوال هولی (Holi) در هند می توان گفت و پایکوبی تاکارا (Thakara) برای جشن برداشت محصول با چوب انجام می شود. پایکوبی جمتا (Jhamta) را فقط بانوان اجرا می نمایند.

مردم تارو به علت زندگی در نزدیکی جنگل و هوای شرجی، لباس های نازک می پوشند. زن ها زیورآلات مختلفی در حدود 21 تا 35 نوع و لباس های گوناگونی برای رده های سنی مختلف استفاده می نمایند. لباس بانوان به این صورت است: دختران مجرد، پیراهن، نهنگا (Nehenga) و چولی (choli) که نوعی بلوز و دامن است، می پوشند؛ زنان متأهل که بچه ندارند نهنگا، چولی و شال بر تن می نمایند و شال را دور شکم خود می بندند؛ زنان متأهل بچه دار هم نهنگا، چولی و پیراهن با شال می پوشند.

یکی از خانه های دهکده مگاولی (Meghauli) به موزه ای یک اتاقه تبدیل شده و وسایل معمول مردم تارو، ابزار آشپزی، آلات موسیقی، مصنوعات و دیگر لوازم زندگی روزمره در آن نمایش داده می شود. ورودی این موزه رایگان است، اما جعبه ای مؤدبانه بر دیوار نصب شده که گردشگران را متوجه این می نماید که اهدای مبلغی در ازای بازدید از موزه می تواند کار خوبی باشد.

موزه دیگری درباره مردم تارو هم در دهکده باچولی (Bachhauli) قراردارد. همچنین طرح هایی که با دست کشیده شده اند، روی دیوارهای گِلی دهکده به چشم می خورند که نشان از فرهنگ مردم تارو دارد و به ریشه هندی آن ها برمی شود.

مردم تارو به وسیله شکار، ماهیگیری، جمع آوری غذا و زراعت گذران زندگی می کردند و مهارت های لازم برای زنده ماندن در این محیط خشن را یاد گرفتند. آن ها دانش فراوانی در خصوص گیاهان وحشی دارویی کسب نموده اند و هنوز هم از آن ها برای درمان بیماری های مختلف به طور موفقیت آمیزی استفاده می نمایند. اما هر چقدر هم که زندگی در گذشته منجمد شده باشد، به هر حال به مرور زمان کمی یخ آن آب می شود. این اتفاقی است که در سال های اخیر در چیتوان رخ داد.

هجوم گردشگر ها به این منطقه، سبک زندگی و عادات ساکنین را عوض کرد. مردم تارو در سال های اخیر فصل جدیدی را در تاریخ با قدمت خود که به زمان بودا برمی شود، باز کردند. از بین بردن جنگل تا حد زیادی متوقف شده، انتشار گازهای گلخانه ای کاهش یافته و شرایط زندگی و سلامت در این منطقه بهبود پیدا نموده است.

شکارچیان و جمع آورندگان غذا از طبیعت، کم کم متقاعد به حفاظت از محیط زیست شدند. آن ها امروز معتقدند حراست از مادر طبیعت برای ساکنان، گردشگران و خودِ طبیعت مفید است و با تغییر تفکر و عادات مردم این موضوع به یک وظیفه عظیم تبدیل شد. پیشرفت مردم در این زمینه خرسند نماینده است و موجب بازگشت حیات وحش شده و درختان کمتر برای فراوری سوخت قطع می شوند. حکومت نپال هم در این راستا میکروپلنت های بیوگاز فراوانی را در روستاها نصب نموده است که به بیان ساده مانند کارخانه فراوری متان توسط میکروب عمل می نمایند. در این روش پسماندهای انسانی و فضولات حیوانی و گیاهان به عنوان مواد آلی اولیه با آب مخلوط شده و توسط باکتری ها تبدیل به سوخت بدون آلاینده می شوند که برای روشنایی و آشپزی مورد استفاده قرار می گیرد. در ابتدا مردم دهکده این سوخت را کثیف تصور می کردند و برای استفاده به خصوص در آشپزی از آن سر باز می زدند؛ اما کم کم پذیرفتند و امروز در کنار هر خانه ای یک میکروپلنت نصب شده است.