فیلم یک شب در میامی؛ جنبش سیاهان در شبی تاریخی - کلوب آگهی

فیلم روایت دیداری است که در واقعیت اتفاق افتاده؛ دیدار میان مالکوم ایکس (فعال سیاه پوست حقوق آفریقایی آمریکایی ها)، محمد علی کلی (بوکسور حرفه ای سنگین وزن)، جیم براون (پیشکسوت فوتبال و هنرپیشه آمریکایی) و سم کوک (موسیقی دان مشهور) سال 1964 در یکی از اتاق های هتلی در میامی تا برد غافلگیرکننده محمد علی در برابر سانی لیستون را جشن بگیرند.

• فیلم زن جوان نویددهنده؛ تریلری انتقام جویانه که غافلگیرتان می کند

فیلم نامه یک شب در میامی بر اساس یک نمایش که سال 2013 روی صحنه رفت توسط کمپ پاورز نوشته شده؛ از سایر آثار مطرحی که پاورز به عنوان نویسنده در آن ها حضور داشته می توان به انیمیشن روح (Soul) اشاره کرد که به تازگی به نمایش درآمده.

این چهره های مشهور آفریقایی آمریکایی در واقعیت با یکدیگر دوستان نزدیک بوده اند و دیدار آن ها در میامی واقعا رخ داده است اما آنچه دقیقا در این شب گذشته روایتی داستانی است که لزوما نه بر مبنای جزئیات واقعی که بر اساس تخیل نویسنده به رشته تحریر درآمده است.

کینگزلی بن عدیر در نقش مالکوم ایکس، الی گوری در نقش محمد علی، آلدیس هاج در نقش جیم براون و لزلی اودوم جونیور در نقش سم کوک بازیگران اصلی این اثر سینمایی اند. رجینا کینگ کارگردان یک شب در میامی پیش از این به عنوان بازیگر شناخته می شد و برای فیلم اگر خیابان بیل می توانست حرف بزند (If Beale Street Could Talk ) برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن شده است؛ کینگ تصاحب چندین جایزه امی را هم در کارنامه دارد از جمله برای حضور در مجموعه تلویزیونی ابرقهرمانی نگهبانان (Watchmen).

فیلم رجینا کینگ در سال میلادی 2020 برای اولین بار در جشنواره بین المللی فیلم ونیز در بخش خارج از مسابقه به نمایش درآمد و لقب اولین فیلمی را به خود اختصاص داد که توسط یک کارگردان زن آفریقایی آمریکایی ساخته شده و در جشنواره ونیز نمایش داده می شود. فیلم در نهایت جمعه هفته گذشته در برخی سالن های سینمای ایالات متحده اکران خود را شروع کرد و قرار است اواخر دی ماه از طریق سرویس ویدیویی آمازون به نام پرایم ویدیو پخش شود.

گرچه فیلم یک شب در میامی اولین ساخته کارگردانش بود اما با تحسین نسبتا گسترده منتقدان روبه رو شد. از میان 22 نقدی که وب سایت متاکریتیک درباره فیلم جمع آوری کرده 19 نقد مثبت و 3 نقد میانه بوده است که نمره متای 80 را برای فیلم به ثبت رسانده.

وب سایت راتن تومیتوز هم 141 نقد که درباره این اثر سینمایی نوشته شده را جمع آوری کرده که از میانشان 137 نقد با رضایت از فیلم و تنها 4 نقد با نارضایتی همراه بوده؛ این نقدها در مجموع رضایت 97 درصدی منتقدان انگلیسی زبان را از این فیلم بازتاب می دهند.

در ادامه به بررسی بیشتر تعدادی از نقدهایی می پردازیم که درباره فیلم یک شب در میامی نوشته شده اند.

گزیده نقدهای فیلم یک شب در میامی

ایندی وایر / کیت اربلند

امتیاز: 91

فیلم یک شب در میامی که توسط رجینا کینگ (برنده جوایز امی و اسکار به عنوان بازیگر) کارگردانی و توسط کمپ پاورز (اولین بار همین پروژه را به عنوان تیاتر اجرا کرد) اقتباس شده یک شروع قدرتمند در زمینه کارگردانی برای کینگ (پیش از این تعدادی از قسمت های مجموعه های مطرح تلویزیونی را کارگردانی کرده) و یک شاهد قدرتمند برای پاورز به حساب می آید و نشان می دهد پاورز در زمینه فعالیت میان مدیوم های مختلف توانمندی های قابل توجهی دارد.

فیلم در عین حال یکی از بهترین نمونه های سال میلادی 2020 در حوزه بازیگری است. یک شب در میامی از آن دست آثاری است که نیازمند تغییر لحن های بسیار تند و شدید است؛ کارگردان در انجام چنین وظیفه ای بسیار پیروز ظاهر شده و فیلم و بازیگرانش تغییرات مختلف را در احساسات و لحن ها بدون دشواری نمایش می دهند.

کینگ علاوه بر اینکه باید با حجم زیادی از محتوا و تعداد زیادی شخصیت سر و کله بزند، مجبور است بافت عاطفی آن شب را هم به مخاطب انتقال دهد؛ مسأله ای که از طریق ایجاد نوعی واقع گرایی عاطفی میسر می شود، آن هم در فیلمی که به خودی خود تا حد زیادی از این نوع واقع گرایی برخوردار است.

کینگ قادر نیست کاملا تمام جنبه های سینمایی اثری که از آن در حال اقتباس است را پیش چشم تماشاگرانش بیاورد؛ بخش دوم فیلم از نظر جنبه های بصری سینمایی ضعیف تر شده و بیشتر به حال و هوای احساسی نزدیک می شود اما کینگ در همین حال راه های هوشمندانه ای می یابد تا با وجود محدودیت های تحمیل شده از یک اتاق کوچک (لوکیشن فیلم) تأثیرات بزرگی برجا بگذارد.

بله فیلم یک شب در میامی در اغلب صحنه ها به تئاتری شباهت دارد که از آن اقتباس شده اما کینگ و سایر عوامل فیلم از همه محدودیت های صحنه به بهترین شکل بهره برده و فیلم ساز به شکل متناوب با بهره گیری از حرکات دوربین و استفاده از آینه ها تلاش می کند شخصیت های متعدد خود را در یک قاب به نمایش بگذارد.

فیلم رجینا کینگ تلاشی برای ارایه نسخه دقیقی از وقایع تاریخی آن شب نیست بلکه اثری است که جنبه ذهنی بیشتری دارد و از این نظر عمیق تر است. در واقع آنچه فیلم ارائه می کند نه یک نسخه با دقت تاریخی بلکه نسخه ای است که می خواهد از نظر عاطفی دقیق و صحیح باشد و ما رو به روح آن شب نزدیک کند.

ورایتی / اوون گلیبرمن

امتیاز: 90

هر چهار هنرپیشه راه خود را به روح این چهار شخصیت برجسته باز می کنند؛ راه به سوی رفتارها، تناقض ها و آسیب پذیری های این چهار چهره. مردانی که روبه روی ما قرار می گیرند از تقدیر زندگیشان رنج کشیده اند و هم زمان بامزه، ملموس و قابل درک اند به شکلی که می توان گفت خود را در مقابل مخاطب برهنه می کنند.

فیلم در موضوع یک مفهوم شکل می گیرد؛ مفهومی که به آن از زاویه یک درام انسجام می بخشد. این مفهوم در طول فیلم حضور دارد اما با نام آن در سرانجام فیلم روبرو می شویم؛ قدرت سیاه (Black Power ).

در سال 1964 (که وقایع فیلم در آن جریان دارد) این عبارت به تازگی در حال ظهور بود و یک شب در میامی در زمانی جریان دارد که یک تغییر پارادایم و ظهور شعار قدرت سیاه به عنوان یک آگاهی جدید را تجربه می کنیم.

این آگاهی از یک زاویه با حضور همین چهره های برجسته در حوزه فرهنگ همراه است؛ تبدیل شدن امثال این چهره ها به ستاره های این فرهنگ، به چالش کشیدن و تغییر آن و شاید در طی این فرایند به نوعی ایجاد یک انقلاب در آن.

گاردین / جاناتان رامنی

امتیاز: 80

رجینا کینگ فیلم نامه نوشته شده توسط پاورز را به شیوه خود گسترش می دهد؛ این گسترش به شکل قابل توجهی در مقدمه طولانی تر اثر به چشم می آید اما فیلم در عموم صحنه های خود به یک اتاق هتل محدود است.

فیلم بردار اثر تامی ریکر و طراح آن بری رابیسون تصویری دقیق و زنده را از آن دوره پیش چشم مخاطب زنده کرده اند. فیلم به شکل غیرقابل انکاری اثری است تیاتری اما اساسا هرگز به دنبال انکار این موضوع نیست.

در واقع یک شب در میامی از تنگی فضایی که در آن جریان دارد به بهترین شکل ممکن استفاده می کند. این اثر سینمایی احضار تماشایی لحظه ای است که جامعه سیاه پوستان آمریکا درست در آستانه یک آشفتگی قرار گرفته بود؛ فضایی که طنین آن بویژه در سال 2020 با شدت بیشتری هم حس شد.

اسکرین دیلی / فیون نوالا هالیگان

امتیاز: 70

نمایشنامه نافذ کمپ پاورز (که فیلم از روی آن اقتباس شده) دری به سوی این مفهوم باز می کند که جوان، سیاه، درست کار، مشهور و پایدار و بی لکنت بودن در اوج جنبش حقوق مدنی به چه معنا بوده است.

فیلم اول کارنامه کاری رجینا کینگ تلاش می کند نمایشنامه را گسترده تر کند اما تلاش نمی کند بر این نکته سرپوش بگذارد که با تقابل ایده ها روبرویم نه بیان یک روایت و با دیالوگ هایی روبرویم که در قالب مونولوگ عرضه می شوند.

واضح است که فیلم کینگ برای آمریکا و جهان درست به موقع از راه رسیده، در روزهایی که نسل دیگری دقیقا علیه همان بی عدالتی که در گذشته حاکم بود به پا خاسته است.

بی بی سی / نیکولاس باربر

امتیاز: 60

نمایشنامه کمپ پاوز تحت عنوان یک شب در میامی چنان ایده ی جذابی دارد که می شود مطمئن بود وقتی ایده به ذهن نویسنده رسیده با شتاب خود را به سوی دفترچه یا لپ تاپش رسانده تا آن را پیش از هر کس دیگری به ثبت برساند.

ایده بزرگ این بود که تصور کنیم در دیدار شب 25 فوریه سال 1964 چه اتفاق افتاده؛ زمانی که کاسیوس مارسلوس کلی (پیش از تغییر نام به محمد علی) سانی لیستون را در فلوریدا شکست داد تا قهرمان سنگین وزن جهان شود. او سپس با سه دوست نزدیکش دیدار کرد؛ مالکوم ایکس، سم کوک و جیم براون.

هر چهار مرد از مشهورترین سیاه پوست های آمریکا بودند؛ هر چهار نفر در نقاط عطف زندگیشان قرار داشتند و دونفرشان ظرف یک سال بعد از این دیدار به قتل رسیدند.

سوای تک لوکیشن بودن عمده فیلم، یک شب در میامی به شکل غیرقابل انکاری تیاتری است؛ از لباس ها بگیر تا حرکات آهسته دوربین. فیلم نامه (که توسط خود پاورز اقتباس شده) از تعدادی بحث های بسیار شفاف و نه چندان ظریف تشکیل شده که به نوبت مسائل مختلف را مطرح می کند و جریان یک گفت وگوی طبیعی را ندارد.

یک مشکل دیگر که به فیلم صدمه زده فقدان خوش مزگی و حتی کمی بی ادبی در آن است؛ همه ما می دانیم که محمد علی چقدر در کنفرانس های خبری بامزه بود. قطعا او در جمع خصوصی دوستانش آن هم در بهترین شب زندگی خود باید در قیاس با آنچه می بینیم از خود جنبه های سرگرم کننده تری نشان می داد.

خوشبختانه موضوعات بحث شده در فیلم و مردانی که در حال بحث اند همه ارزش شنیدن دارند. از طرفی در ادامه فیلم هم مقداری شدت بیشتر احساسی به گرایش آکادمیک اولیه فیلم افزوده می شود. در مجموع می شود گفت یک شب در میامی یک درس تاریخ نامتوازن با بازی های خوب است و البته نوعی ادای احترام صادقانه به این مردان، دوستیشان و اهمیت فرهنگی الهام بخششان. فقط مشکل اینجاست که چاره اندیشی کینگ و پاورز برای اقتباس از یک اثر تئاتری و آوردن آن به پرده بزرگ سینما آن طور که باید کار نکرده و در نهایت می شود گفت این اثر در قد و قامت یک فیلم تلویزیونی ظاهر می شود.